Krissie blogt: Zitting op sokken

“Schoenen uit!” Het klinkt als een bevel, maar Mo bedoelt het niet onaardig. Hij is nu eenmaal een man van weinig woorden. Vlug rits ik mijn enkellaarsjes open. Mo grinnikt; mijn paarse sokken met felgroene kiwi’s erop zien er inderdaad best komisch uit. Ik volg hem naar de eettafel, de koffie staat al klaar. “Alleen een beetje melk erin, toch?” Hij weet nog goed hoe ik mijn bakkie het liefste drink.

Voor zijn ontslag dronken Mo en ik vaak samen koffie. Vooral de laatste periode vormde dit een vast ritueel als afsluiting van onze gesprekken. Hij was een van de eersten met wie ik een zorgkaart en zorgplan opstelde in het kader van de Wet Verplichte GGZ, die sinds begin dit jaar is ingegaan. Mo was al vaak psychotisch geweest en hulp vragen lukte hem op die momenten niet. Sterker nog: hij hield hulpverleners dan juist buiten de deur. Veel te eng, veel te dichtbij en veel te gevaarlijk, vertelden zijn razende gedachten hem. Om te voorkomen dat het weer uit de hand zou lopen besloten we een zorgmachtiging aan te vragen.

“Mijn moeder weet altijd hoe het met mij gaat. Naar haar moeten ze luisteren.” De zorgkaart is vlot gemaakt, in samenspraak met de belangrijkste vrouw in zijn leven. Het bespreken van het zorgplan en toelichten wanneer er welke vormen van verplichte zorg nodig zijn kost meer moeite. Na mijn uitleg hierover knakt Mo zijn vingers één voor één. Hij is klaar met al die papieren. “Hier hebben we het toch al over gehad? Ik wil dit niet meer!” Zijn zware stem buldert door de gesprekskamer. Het moeten terugkijken naar zijn psychotische periodes, juist nu hij zó zijn best doet om stabiel te blijven, doet hem pijn.

Vandaag is de rechtszitting, bij Mo thuis. Omdat het zo goed met hem ging kon hij met voorwaardelijk ontslag. Terwijl ik in mijn koffie roer leg ik uit hoe zo’n zitting meestal verloopt. Vanwege corona bellen alle andere partijen in. “Ze gaan jou meneer noemen en mij mevrouw. Ik weet dat het nu prima met je gaat, maar ik moet ook vertellen over de keren dat het misging. Daar gaan ze vragen over stellen. Ik weet dat je dat niet fijn vindt. Als je iets niet begrijpt of als je te gespannen wordt mag je dat zeggen. Na de zitting kan ik je alles nogmaals rustig uitleggen.” Mo knikt en neemt een grote slok. Hij drinkt hem zwart, met extra suiker.

Mijn gsm gaat over en we gaan van start. Mo praat hard zodat hij zeker weet dat iedereen hem goed verstaat. Wanneer de rechter mij formeel aanspreekt geeft Mo me een vette knipoog. De rest van de zitting noemt hij me grijnzend “mevrouw Krissie.” Ze geven een machtiging voor een halfjaar af en we hangen op. Mo schenkt een laatste kopje koffie voor me in. Samen blikken we terug op de afgelopen periode. We zijn het met elkaar eens dat hij trots mag zijn op zichzelf. Voordat ik in de hal mijn schoenen weer aantrek hoor ik Mo zachtjes lachen. Hij wijst naar mijn voeten. “Echt grappig, hoor!”